De vergadering
Het is een vrij goede vergadering geweest. We staan weer dichter bij de gewenste uitkomst, maar er is nog een serieuze weg af te leggen. Ik stap naar mijn auto, die ik anderhalf uur voordien een beetje nipt fout geparkeerd heb op een plaats die, gelukkig voor mij, vergevingsgezind blijkt. Mijn sleutels heb ik al in de lift naar het gelijkvloers gelokaliseerd en in de hand genomen. Man man, mijn computertas lijkt soms wel de handtas van mijn echtgenote.
Bewust onbewust
Voor ik het goed besef, sta ik voor de deur van mijn auto. Vreemd.... Zonet nog stond ik voor de deur van de lift op het 21ste. Het lijkt alsof ik een fysieke sprong in tijd en ruimte gemaakt heb, een sprong die me op een nanoseconde aan mijn auto bracht. In mijn geest lijkt het veel langer. Ik weet er niks meer van maar zal ongetwijfeld iets gedaan hebben in die 'nanoseconde': de knop van de lift indrukken, instappen, het gelijkvloers kiezen, wellicht glimlachen tegen de twee andere personen in de lift, ongetwijfeld mezelf even gadeslaan in de spiegel om vervolgens voor me uit te staren tot aan de "pinggggg" die iedereen er attent op maakt dat de lift het opgegeven doel bereikt heeft. Mijn onbewuste regelt en doet dit allemaal voor mij. Dank je!
Had ik maar
Ondertussen heb ik de tijd om de hele vergadering die anderhalf uur duurde opnieuw en bewust af te spelen in nauwelijks anderhalve minuut. Ik glimlach bij de momenten die me deden glimlachen, frons de wenkbrauwen bij de momenten die me de wenkbrauwen deden fronsen. Het is een fijn spektakel voor de andere 2 personen in de lift.
Zeker wanneer ze me plots niet enkel het voorhoofd zien fronsen, maar me ook een beetje rood zien worden en, als ze goed kijken, wellicht ook fijne pareltjes van opkomend vocht op mijn voorhoofd ontwaren. Dat moment waarop ik plots een soort Epifanie krijg... Zo van: "verdorie, daar had ik zo moeten op reageren", "dat had ik moeten antwoorden" en "die vraag had ik moeten stellen"...
En nu?
Helaas. Ik hol achter de feiten aan en neem me het voornemen de volgende keer alerter te zullen zijn, … tot ik de volgende keer ergens in een lift voor de zoveelste keer op rij een fijn spektakel zal bezorgen aan de anderen in de lift.
Ik open het portier van de wagen en stap in. Tussen de rommel op de passagierszetel zie ik een kaartje liggen van de breinpiraten.
Ik kreeg het onlangs op een netwerkevent en herinner me dat ik er toen wel meer wou over weten. Maar ja, de wervelwind van dringende todo's deed het kaartje al snel belanden op de berg genaamd "ooit wel eens, wanneer ik tijd heb..."
Ik neem het kaartje en mijn smartphone, start spotify, zoek "breinpiraten" en geniet van de inspirerende podcasts op weg terug naar kantoor. Zalig!
Had ik hier maar eerder tijd voor gemaakt...